In de Alumni-nieuwsbrief gaan we in gesprek met oude bekenden én mensen die nog bij Meijburg werkzaam zijn. Marco Flinterman studeerde Fiscaal Recht aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en begon in april 2017 bij Meijburg. Inmiddels is hij Manager, werkt hij in het M&A-team, geeft advies aan cliënten met betrekking tot directe belastingen en maakt hij onderdeel uit van de Vaktechnische groep ‘Rente’. In 2023 is hij voor een half jaar uitgezonden naar Milaan om bij KPMG Italië te werken. Marco woont sinds kort samen met zijn vriendin in Amsterdam en heeft ervoor in Rotterdam gewoond.
Je bent een half jaar in Milaan werkzaam geweest. Hoe is dat zo gekomen?
“Sinds kort probeer ik me wat meer te specialiseren in Italiaanse cliënten of Nederlandse cliënten die actief zijn in Italië. Ik weet nog goed dat op de eerste dag dat ik bij Meijburg begon, mij werd verteld over de Landendesks. De Landendesk Italië bestond toen nog maar uit één persoon. Na één mailwisseling met daarbij de vraag of ik Italiaans kon schrijven, is het toen blijven liggen maar werd mij toen al duidelijk dat als je iets wil, je er ook voor moet gaan en vertrouwen hebben in wat je kan. Het heeft dan ook altijd in m’n achterhoofd gezeten.”
“Een paar jaren later kwam er iemand anders werken bij Meijburg die Italiaans sprak. Ik heb hem er toen bij betrokken. Samen hebben we een document gemaakt met daarin de belangrijkste dingen waar je aan moet denken wanneer je gaat investeren in Italië. Als gevolg hiervan ben ik in de Italië desk gerold en is er erg veel cliëntwerk met Italië uitgekomen, met name door en samen met Aldo Mariani. Die samenwerking beviel heel goed. Op een gegeven moment kwam hij met het idee om mij uit te zenden naar Italië. Uiteindelijk – middels het schrijven van een business case – ben ik in januari 2023 naar Italië gereden met de auto en kwam ik in het M&A-team van KPMG Milaan terecht, het grootste tax team van KPMG Italië.”
Hoe was het om voor langere tijd in Milaan te zijn?
“Mijn moeder komt uit een dorpje heel dicht bij Milaan, op ongeveer veertig minuten rijden. Zij heeft mijn Nederlandse vader ontmoet op vakantie. Uiteindelijk is zij naar Nederland verhuisd, maar haar hele familie woont nog steeds in dat dorp. Toen ik voor Meijburg naar Milaan mocht, ben ik elke maand langs geweest. Dat was heel bijzonder. Als je dubbelbloedig bent – Nederlands en Italiaans – en je bent in Nederland geboren, dan voel je je niet echt Italiaans. Je bent het wel, maar ook weer niet. Bovendien ben je opgevoed op de Nederlandse manier. Toch voel je qua karakter ergens een verschil. Na zes maanden in Milaan had ik echt het idee dat ik ‘erbij hoorde’. Dat was leuk om te ervaren.”
Wat zijn de grootste verschillen met kantoor Milaan en kantoor Rotterdam?
“Wij kunnen in Nederland echt heel goed werken. Die drang naar efficiëntie hebben ze in Italië niet. Wij zeuren al als de trein twee minuten te laat komt, daar komt een trein soms helemaal niet opdagen. Op het gebied van communicatie zie je die efficiëntie ook terug in Nederland. Bij ons is het minder hiërarchisch. Er waren daar kleine dingen die ik niet begreep, zoals of iemand wel of niet in kopie zetten in de mail. Iets wat je in Nederland toch niet snel als discussiepunt naar voren ziet komen, althans, niet in mijn beleving. Ik vermoed dat dat te maken met hiërarchie, dat je voor een vraag bijvoorbeeld eerst langs een bepaald persoon moet. Bij ons is het wat meer fluïde en hebben we een wat plattere cultuur.”
“Verder is de eetcultuur daar op kantoor totaal anders. Wanneer je gaat lunchen, dan ga je echt samen lunchen. Ze nemen de tijd voor elkaar en zitten op zo’n moment ook bijna niet op hun telefoon. We gingen bijvoorbeeld weleens een broodje halen. Soms at ik dat dan al op terwijl we terugliepen. Dat vonden ze onbegrijpelijk: je broodje eten doe je terwijl je samen zit. Wij zijn daarin natuurlijk veel vluchtiger.”
Wat miste je het meeste aan kantoor Rotterdam?
“Mijn collega’s. De opstelling qua kantoor is bij ons veel gemoedelijker. Je ziet elkaar sowieso als je door de gangen loopt, maar mensen zoeken elkaar ook op. In Milaan was er minder teamgevoel. Er waren wel veel jonge collega’s, maar vanwege de hoge werkdruk leek er wat minder tijd te zijn voor borrels e.d.”
Wat heeft je het meest verrast aan je tijd in Milaan?
“Je gaat echt op een soort meta-niveau kijken naar je eigen leven als je er even uitstapt. Dat heb ik onderschat. Ik dacht over dat half jaar naar Italië vaak: ‘Dat is leuk, maar welke kant gaat m’n carrière op?’ Ik was alleen met werk bezig. Het is voor mijn persoonlijkheid misschien wel net zo een belangrijke ervaring geweest. Het verandert je leven op een bepaalde manier. Vooral wanneer je zes jaar hetzelfde doet. Je werk verandert natuurlijk wel, je ontwikkelt je en je wordt beter, maar alles blijft binnen een bepaald kader. Als je er dan helemaal uitstapt en weer terugkomt, kan je pas goed kijken naar wat je er nu echt van vindt. Dat had ik van tevoren niet verwacht. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen doen.”
